Anılara gülümsemek...

Hayatımızda herkes bir takım izler bırakır. Dikkat ederseniz yaralar demiyorum. İzler diyorum. Anılarda olabilir. Bu benim için geçerli çünkü ben deliyim !

İlk baktığın yer, ilk güldüğün yer, ilk sarıldığın yer, ilk öptüğün yer, ilk ilk ilk....... bu böyle gider. Bende de öyle ama ben oraya gelince tebessüm ediyorum ve içimden "Vay bee" diyerek derin bir nefes alıyorum. 

Gülüyorum çünkü eskide kaldı güzel bir anıydı, derin bir nefes alıyorum çünkü daha iyisini yapmak benim elimde. Belki o nefesle her seferinde kat ve kat güçleniyorum.

Yaşadığım her dakika yeni güzel anılar ekleyeceğim hayatıma. Ben kötü anılarımı aklımda tutamıyorum zaten. Elimde olmadan unutuyorum. Kötü anılara, acılara yer ayıramam. Sizde ayırmayın.

Aklıma gelince ben gülümsüyorum, sizde gülümseyin. Gülümseten anılar bırakmak güzeldir. O anıları yaşadığın kişi vefat etmiş bile olabilir. Önce gülümse sonra Fatiha okursun ruhuna.

Gülümseten anılar bırakın insanların hayatında. Bu gün varız, yarın yokuz.  Akıllarına geldiğimiz zaman tebessüm etsinler. Akıllara geldiğinizde hüzün yaşatmaktansa , onların gülümsemesine neden olan bir anı bırakmak daha güzel olacaktır. Ufak bir tebessüm. Bunu bırakabiliyorsanız başarmışsınız demektir.

1 Haftadan fazla oldu sol kolum uyuşup duruyor. Evet biliyorum kalp rahatsızlığı belirtisi. Biliyorum ihmale gelmez. Biliyorum doktora gitmem lazım. Gitmiyorum. İnatçıyım ben. 

Doktordan mı korkuyorsun diyenler var.  Ben lan ben ! Hastanede çalışan ben. Korkuyormusun dediğin doktorlara her sabah "Hocam elmanızı yediniz mi?", "Hocam o bıyık hiç olmamış!", "Hocam sıradaki hasta benden size gelsin" diyen ben...

Kaldı ki kuzenim kalp damar hastanesinde hemşire. Aman duymasın ! Başımın etini yer.

Neden gitmiyorum cidden bilmiyorum. Soranlara "Zamanı gelince zaten duracaktır kalp dediğin." deyip geçiştiriyorum. Sıkıldım belki, belki diğer taraf daha fazla merak uyandırıyor. Amaaaannnn neyse siz bana bakmayın efendim. Dedim ya : DELİYİM BEN !